Ik mis je...is...ik mis mijzelf
Ik mis jou…is... ik mis mijzelf
Vanmiddag heb ik mijn mam uitgezwaaid. De afgelopen twee weken heb ik mijn mam bij me gehad.
Ze is 85 jaar en staat nog volop in het leven.
Ze kan nog redelijk goed meepraten over van alles wat er in de wereld gebeurd en ook volgt ze haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen nog. Natuurlijk merken we dat haar geheugen achteruit gaat.
Ik had daar in het begin best veel moeite mee toen ik ontdekte dat de 'tand des tijds' niet stil staat.
Accepteren dat je moeder niet meer 100% alles nog weet en zich kan herinneren.
Je helpt haar door dingen uit handen te nemen omdat ze het zelf niet meer fysiek kan of niet meer weet hoe.
En ook bij haar is het soms erg slikken om dingen uit handen te moeten geven.
Dat zegt ze dan met de volgende woorden: ‘’Ik vind het moeilijk hoor om te zien dat mijn kinderen nu voor mij moeten zorgen.
Ik deed alles zelf. Vaak heb ik tegen jullie gezegd dat jullie moeten leren loslaten maar nu komen die woorden mij toe.
Dat valt me soms heel zwaar. Ik wil nog zo graag die moeder voor jullie zijn en blijven”
Ik kan gelukkig nog zo veel van haar leren. Soms leeft ze door haar vergeetachtigheid, in het nu.
Dan maakt ze mij ervan bewust dat er niets anders is dan, nu. Haar woorden: ‘’Je moet de mens nemen zoals hij is’’, is ook weer zo’n wijze uitspraak van haar.
En nu zwaaide ik haar uit. Ze gaat weer naar haar eigen huis en moet alles weer alleen doen.
Ik weet dat ze daar een paar dagen moeite mee heeft. Haar uit haar systeem halen is de laatste jaren voor haar een dingetje geworden.
-Ik snap dat heel goed want dat heb ik zelf ook als ik een tijdje uit mijn huis ben- Maar bij haar komt er een onzekerheid bij…
-En ik denk dat we daar allemaal eens mee te maken krijgen als we die leeftijd hebben- Je gaat steeds meer afgeven, loslaten.
Ik kijk om me heen en ik zie die lege plek op de bank wat ‘haar’ plekje is geweest. Ik mis haar. Ik krijg een brok in mijn keel.
Ik voel mijn maag, een verkramping. Weglopen van deze emotie is geen optie. Ik ga naar de emotie toe en het volgende inzicht werd mij duidelijk. Iemand missen is eigenlijk dat je de verbinding met jezelf mist. Mijn mam heeft mij die paar weken het gevoel gegeven van jezelf mogen zijn, je lekker in je vel voelen. Ik projecteerde het gevoel van ‘thuis zijn’ op mijn mam. Ze gaf me dat fijne gevoel, veiligheid, weer kind zijn.
En nu ze weg is ben ik weer op mijzelf aangewezen, onafhankelijk zijn. Ik had me gericht op haar energie en nu mag ik het weer zelf doen.
We missen allemaal iemand of zelfs iets en vinden dat dan buiten onszelf. Daar is niets mis mee want zo gaat het.
Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik haar nog heb. En dat ik alleen maar aan het fijne gevoel hoef te denken van haar aanwezigheid en dat ik die energie weer terug kan halen... ...vanuit mijzelf.
Hartegroet, Ilse